நற்றிணை - 260. மருதம்

கழுநீர் மேய்ந்த கருந் தாள் எருமை பழனத் தாமரைப் பனிமலர் முணைஇ, தண்டு சேர் மள்ளரின் இயலி, அயலது குன்று சேர் வெண் மணல் துஞ்சும் ஊர! வெய்யை போல முயங்குதி: முனை எழத்	5
தெவ்வர்த் தேய்த்த செவ் வேல் வயவன் மலி புனல் வாயில் இருப்பை அன்ன, என் ஒலி பல் கூந்தல் நலம் பெறப் புனைந்த முகை அவிழ் கோதை வாட்டிய பகைவன்மன்? யான் மறந்து அமைகலனே!	10

கழுநீர் மலரை மேய்ந்த பெரிய (கரிய) காலையுடைய எருமை அயலிலுள்ள வயலிலே படர்ந்த தாமரையின் குளிர்ந்த மலரைத் தின்பதனை வெறுத்துவிட்டு; கையிலே தடிகொண்ட வீரரைப்போலச் செருக்கி நடந்து அதன் பக்கத்துள்ள குன்று போலக் குவிந்த வெளிய மணலின்மீது துயிலாநிற்கும் ஊரனே!; நீ இப்பொழுது விருப்பமுடையாய் போலப் பலகாலும் என்னைத் தழுவிக் கொள்கின்றனை; பகை மிகுதலாலே ஆண்டு வந்த பகைவரை யழித்த சிவந்த வேற்படையையுடைய வீரனாகிய 'விராஅன்' என்பவனது நிறைந்த "புனல்வாயிலை" அடுத்த "இருப்பையூர்" போன்ற என்னை விட்டொழிதலானே; என்னுடைய தழைத்த பலவாகிய கூந்தல் அழகு பெற அலங்கரித்த அரும்பு மலர்ந்த பூமாலை வாடும்படி செய்த மிக்க பகைவனல்லையோ?; யான் நின் செய்கையை மறந்திருப்பேனல்லேன் காண்; ஆதலின் என்னைத் தொடாதே கொள்;

ஊடல் மறுத்த தலைமகள் சொல்லியது. - பரணர்