குறுந்தொகை - 395. பாலை - தலைவி கூற்று

நெஞ்சே நிறையொல் லாதே யவரே அன்பின் மையின் அருள்பொருள் என்னார் வன்கண் கொண்டு வலித்துவல் லுநரே அரவுநுங்கு மதியினுக் கிவணோர் போலக் களையார் ஆயினுங் கண்ணினிது படீஇயர்	5
அஞ்ச லென்மரும் இல்லை அந்தில் அளிதோ தானே நாணே ஆங்கவர் வதிவயின் நீங்கப் படினே.
- ......

என் நெஞ்சம் நிறுத் தலைச் செய்ய இயலாது; அத்தலைவர் அன்பின்மை காரணமாக அருளைப் பொருளென்று கருதாராயினர்; வன்கண்மையைமேற்கொண்டு என்னை வற்புறுத்தி அவ்வற்புறுத்தலில்வன்மையைப் பெற்றோர் அரவினால் உண்ணப்படும் சந்திரன்திறத்தில் இவ்வுலகத்திலுள்ளோர் செயல்போல எனது துன்பத்தை நீக்காரானாலும் இனிமையாகக் கண்படுகின்றனர்; அஞ்சற்க வென்று கூறி நம்மைத்தேற்றுவாரும் இங்கே இல்லை; ஆதலின் அங்கே அத்தலைவர் தங்குமிடத்திற்கு நாம் நீங்கிச் சென்றால் நம்நாணம் இரங்கத்தக்கது; அஃது அழியும்.

முடிபு: நெஞ்சு நிறை ஒல்லாது; அவர் அருள்பொருள் என்றார்; வலித்து வல்லுநர் கண் இனிது படீஇயர்; அஞ்சலென்மரும் இல்லை; நீங்கப்படின் நாண் அளிது.     

கருத்து: நாம் தலைவர் உள்ள இடத்திற்குச் செல்வேமாக.